ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Ο ηθοποιός Χρήστος Χατζηπαναγιώτης στο americalatina.gr:
«Η ζωή είναι ένας γρήγορος ίσκιος από πέταγμα πουλιών»
Της Ελένης Αθανασοπούλου
Συναντήσαμε τον αγαπημένο ηθοποιό Χρήστο Χατζηπαναγιώτη στο θέατρο “Αλίκη”, λίγα λεπτά μετά από το τέλος της πρόβας που κάνει ο θίασος για το έργο “μπαμπάδες με ρούμι” που ξεκινάει περιοδεία σε όλη την Ελλάδα στις 30 Ιουνίου. Ο κ. Χατζηπαναγιώτης, ένας ηθοποιός με πλούσια καριέρα και αγάπη για την τέχνη, μίλησε στο americalatina.gr για την πρόσφατη περιπέτεια υγείας που πέρασε, με την ανακοπή καρδιάς που υπέστη, και πόσο άλλαξε τον τρόπο που βλέπει τη ζωή.
Ο γνωστός ηθοποιός μίλησε και για την αγάπη που τρέφει για τη Λατινική Αμερική και το όνειρο του να ταξιδέψει σε αυτές τις χώρες, ενώ αφηγείται αναμνήσεις από τα παιδικά του χρόνια στη Λέσβο, όπου μεγάλωσε, αλλά και την άποψη του για το θέατρο σήμερα.
Κύριε Χατζηπαναγιώτη, πρόσφατα αντιμετωπίσατε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας και καταφέρατε και το ξεπεράσατε. Τί έχει αλλάξει αυτή η περιπέτεια στη ζωή σας; Άλλαξε ο τρόπος που διαβαθμίζετε τις προτεραιότητές σας στην καθημερινότητά σας;
Ευτυχώς εγώ τα τελευταία αρκετά χρόνια ήμουν της φιλοσοφίας ότι πρέπει να εστιάζουμε στα ενδιαφέροντα και στα πολύ σημαντικά πράγματα και να μην χαλάμε την ενέργεια μας, να μην τσαντίζομαστε με ασήμαντα πράγματα όπως συμβαίνει συνήθως στη ζωή.
Μας παίρνει συνήθως η κάτω βόλτα, η τρεχάλα και ασχολούμαστε με πράγματα που δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον. Ξοδεύουμε πολύ ενέργεια και καλό θα ήταν να εστιάζουμε στα σημαντικά της ζωής μας, να ζούμε την κάθε στιγμή όπως πρέπει και να απολαμβάνουμε τη ζωή προσπαθώντας να κάνουμε το καλό, αυτό είναι το ζητούμενο.
“Εγώ γύρισα και δεν φοβάμαι τον θάνατο καθόλου”
Να καλυτερέψουμε και τους εαυτούς μας και να δώσουμε και μια χείρα βοηθείας σε έναν άνθρωπο ενδεχομένως, που είναι δίπλα μας, στην κοινωνία με τη στάση μας, με τον τρόπο που υπάρχουμε, με τον τρόπο που δουλεύουμε και με τον τρόπο που συναναστρεφόμαστε.
Όλα αυτά λοιπόν, υπήρχαν και πριν πάθω το καρδιακό επεισόδιο. Εγώ γύρισα από αυτό το επεισόδιο, το οποίο ήταν πολύ σοβαρό, θα μπορούσα δηλαδή να χα πεθάνει, με αυτή τη σκέψη ότι η ζωή είναι ένα τίποτα, η ζωή είναι ένας γρήγορος ίσκιος από πέταγμα πουλιών.
Άρα πρέπει να την ζούμε μέχρι το μεδούλι της. Επίσης γύρισα -μην το θεωρήσεις υπερβολικό και υπερφίαλο αυτό- αλλά γύρισα και δεν φοβάμαι το θάνατο καθόλου. Λέω OK κάποια στιγμή θα συμβεί, θα συμβεί σε όλους μας, δεν μπορεί να τον αποφύγει κανένας. Δεν τον φοβάμαι το θάνατο. Ελπίζω κάποια στιγμή, όταν είναι η ώρα μου να πεθάνω, να φύγω με αυτόν τον τρόπο που πήγα να φύγω τώρα, γιατί ήταν ένας τρόπος πολύ ανώδυνος, χωρίς ωδίνες, χωρίς πόνους, χωρίς ταλαιπωρία, ένα κλακ, κλείνεις τα ματάκια σου κι έφυγες.
Επαγγελματικά ποια είναι τα πλάνα σας αυτή τη στιγμή; Υπάρχει κάτι που ετοιμάζετε για το μέλλον;
Τα πλάνα μου τώρα είναι ότι θα συμμετέχω στην περιοδεία των “μπαμπάδων με ρούμι”, που το παίξαμε δύο χρόνια στο θέατρο “Αλίκη” με πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία, sold out όλες οι παραστάσεις, θα κάνουμε καλοκαιρινή περιοδεία λοιπόν σε όλη την Ελλάδα. Ξεκινάει στις 30 Ιουνίου από το Βεάκειο και πραγματικά οργώνουμε όλη την Ελλάδα.
Χαίρομαι που θα περιοδεύσω με αυτό το έργο και αυτή τη δεδομένη στιγμή. Είναι μια πάρα πολύ ωραία κωμωδία, χαίρομαι που θα έρθει σε επαφή με το κοινό της επαρχίας, που διψάει να δει μια καλή παράσταση και το χειμώνα πάλι επανάληψη. Οι “μπαμπάδες” λόγω της μεγάλης επιτυχίας που ειχαν, θα συνεχίσουμε στο Αλίκη. Από το επόμενο καλοκαίρι υπάρχουν διάφορα σχέδια τα οποία δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμα.
“Μοιάζουμε πάρα πολύ με τους Λατινοαμερικάνους, σαν αίσθημα, σαν διάθεση, σαν τρόπος έκφρασης”
Σε συνέντευξή σας στην ΕΡΤ, είχατε πει πως θα θέλατε πολύ να ταξιδέψετε στην Αργεντινή. Για ποιο λόγο και τι σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε για την Λατινική Αμερική;
Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που ταξιδεύω πάρα πολύ. Πάντα ήθελα να πάω στη Λατινική Αμερική καθώς είναι ένας χώρος που με τραβάει πάρα πολύ. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με τραβάει πραγματικά. Ιδιαίτερα στην Αργεντινή αλλά και σε όλες τις υπόλοιπες χώρες και Βραζιλία και Ουρουγουάη και Περού. Έχω την εντύπωση ότι μοιάζουμε πάρα πολύ με τους Λατινοαμερικάνους, δηλαδή έχω την εντύπωση πως είμαστε συγγενείς λαοί, σαν αίσθημα, σαν διάθεση, σαν τρόπος έκφρασης, θα ‘θελα πάρα πολύ να πάω πραγματικά και στο Μπουένος Άιρες και στο Σάο Πάολο και στο Περού. Ελπίζω κάποια στιγμή να τα καταφέρω.
Θα θέλατε να παρουσιάσετε καποια παράσταση στους ομογενείς;
Όχι θα ήθελα να πάω σαν ταξιδιώτης, αλλά αν μου τύχει να πάω και με παράσταση μου αρέσει πολυ και αυτό.
Υπάρχει κάποιος ρόλος που έχετε ενσαρκώσει και νιώσατε ότι ταυτίστηκατε μαζί του; Ή επίσης αν ο κόσμος σας έχει ταυτίσει με κάποιο ρόλο;
Ελπίζω ότι ο κόσμος με ταυτίζει με κάθε ρόλο που με βλέπει. Για να σε ταυτίσει ένας θεατής πρέπει να σαι πολύ καλός, άρα άμα σε ταυτίζει με κάποιον ρόλο είναι κάτι θετικό. Όταν μου λένε μετά από μία παράσταση “αχ πώς σας πήγαινε αυτός ο ρόλος”, αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά γιατί σημαίνει ότι πέτυχα το στόχο μου, δηλαδή πέτυχα να μιλήσω για τον εαυτό μου μέσα από αυτό το ρόλο και είναι αστείο, γιατί πολλές φορές μου το λένε για τελείως διαφορετικά πράγματα. Είναι μια ωραία κουβέντα μετά την παράσταση!
Στη Λέσβο είναι οι φίλοι μου, οι ανάσες μου, οι χαρές μου, οι έρωτες μου. Όλα.
Γεννηθήκατε στη Λέσβο και επισκέπτεστε συχνά το νησί αυτό. Ποιές είναι οι πιο έντονες αναμνήσεις που έχετε από τα παιδικά σας χρόνια;
Επισκέπτομαι συχνά την πατρίδα μου. Η μοναδική μας πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια και αυτό δεν ισχύει μόνο για μένα αλλά για τον κάθε άνθρωπο γιατί τα παιδικά μας χρόνια μας καθορίζουν. Εκεί στη Λέσβο είναι τα μέρη μου, εκεί είναι οι φίλοι μου, εκεί είναι οι ανάσες μου, οι χαρές μου, οι έρωτες μου, όλα.
Υπάρχει κάποιο στοιχείο της παράδοσης του νησιού που θεωρείται ότι έχει διαμορφώσει την προσωπικότητά σας;
Όλα τα στοιχεία έχουν παίξει ρόλο. Όλα αυτά τα στοιχεία που κουβαλάς από την παιδική σου ηλικία είναι ήχοι, μυρωδιές, αισθήματα τα οποία σε καθορίζουν και παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην μετέπειτα ζωή σου.
Το δικαίωμα του να ψηφίζω πληρώθηκε με αίμα. Είναι τελείως ανόητο να πετάς αυτό το δικαίωμα.
Αυτές τις μέρες ακούσαμε πολλά από τους πολιτικούς για τις ευρωεκλογές. Αρκετοί άνθρωποι της τηλεόρασης αλλά και συνάδελφοί σας από το χώρο του θεάτρου, έχουν ασχοληθεί με την πολιτική. Σας έχει περάσει ποτέ από το μυαλό να ασχοληθείτε και εσείς; Σας το έχουν προτείνει ποτέ;
Όχι δε μου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό, όμως μου το έχουν προτείνει μερικές φορές. Θεωρώ ότι η πολιτική είναι κάτι πολύ σοβαρό και πρέπει να αφοσιωθείς σε αυτό αν αποφασίσεις να το κάνεις όπως και σε κάθε άλλη δουλειά.
Δεν ξέρω για αργότερα, αλλά τώρα δεν έχω ούτε το χώρο, ούτε το χρόνο για να θέσω στη ζωή μου και ένα τέτοιο σοβαρό θέμα. Έχω το θέατρο, έχω και τις δουλειές μου. Όμως χαίρομαι όταν έρχονται εκλογές! Θέλω να ψηφίζω, δεν είμαι από αυτούς που δεν ψηφίζουν και αυτό το ακούω με λύπη. Είναι λογικό από μία μεριά, γιατί βλέπω κυρίως νέα παιδιά που δεν ψηφίζουν αλλά και παλαιότερους. Εγώ είμαι άνθρωπος που έχω ζήσει και σε δικτατορία και αυτό δεν μου αρέσει καθόλου.
Δεν μου αρέσει οι άλλοι να αποφασίζουν για μένα. Το δικαίωμα του να ψηφίζω πληρώθηκε με αίμα για να φτάσουμε σε ένα σημείο να ψηφίζουμε. Είναι λοιπόν τελείως αστείο και ανόητο το να πετάς αυτό το δικαίωμα. Οπότε χαίρομαι που ήρθε η στιγμή να ξανά ψηφίσω.
Τι άποψη έχετε για το θέατρο σήμερα; Πιστεύετε έχει κρατήσει τις παραδοσιακές του αξίες ή έχει αλλοιωθεί μέσα από τους σύγχρονους τρόπους ζωής και τα μέσα επικοινωνίας;
Νομίζω ότι το θέατρο σήμερα βρίσκεται σε μια πολύ καλή κατάσταση και ελληνικά και παγκοσμίως. Το θέατρο είναι πολύ ωραίο που παρότι μπαίνουν πράγματα, τεχνητή νοημοσύνη, αλλάζει η ζωή μας άρδην, γίνονται όλα άνω κάτω, το θεατρο συνεχίζει και έχει τους φαν του, γιατί αυτή η σχέση που αναπτύσσεται εκείνη την ώρα, ανάμεσα στο θεατή και στον ηθοποιό είναι μοναδική, είναι κάτι πολύ ζωντανό, κάτι πολύ επι τόπου. Όταν το απολαμβάνουν και οι δύο, και ο θεατής και ο ηθοποιός, τότε γίνεται κάτι μαγικό και αυτό θεατής το αναγνωρίζει. Γι’ αυτό παρόλα αυτά που λένε, παρόλη την εποχή που ζούμε, ο κόσμος τρέχει ακόμα στο θέατρο και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
